Halaxe nabil azken boladan kide gipuzkoarrei begira. Saioren bat bertatik bertara, beste batzuk etxetik…  Aulkian eserita. Lasai.  Batzuengatik poza bezala beste batzuengatik min hartuz. Badakigu nolakoak diren txapelketak. Erabat justuak inoiz ez, mingarriak askorentzat. Gogorrak beti parte hartzaile guztientzat. Gure lagun Luzek behin esan zuen bezela:” lau karamelo eta dozenako belarrondoko. Horixe duk txapelketa!”

Azken aldian, gelditzeko aukera dudanean, batzuetan zer moduz nabilen galdetzen diot nire buruari. Egun batzuetan hamar segundu baino gutxiago behar izaten ditut galdera horri erantzuna emateko, beste batzuetan berriz, pare bat orduko bakarrizketa isila izan nezake nirekiko eta ez diot erantzun aproposik aurkitzen.

Aurrenengo aldiz burla haizez Monk deitu zidatenean, oraindik Adrian Monk detektibearen kapitulurik ikusi gabe nengoen. Orduan ere huskeriaren batekin egoskortuko nintzen, eta seguru asko izango zen motiborik maniatiko dei ziezadaten.

Bertsotan dabilenak aisa lotuko du hanka-luzea hanka-sartzearekin eta gaizki neurtzearekin. Batzuetan gertatzen da ustez hamar-zortzian edo zazpi-seian kabituko den puntu, esamolde edo hitzen bat pentsatu, eta kantatzeko unea iristean, kabitzen ez delako, hamar-bederatzi bat edo zortzi-sei bat behar izatea. Gaizki neurtu izanak hanka sartzea dakar horrelakoetan. Eta handia gainera, disimulatzea ezinezkoa den horietakoa. Poto bat egiten duzunean izango da inguruan ohartu ez denik, baina hanka-luze bat egitean…