[Ziegatik bertsotan I] Ibon Muñoa

Ibon Muñoa –

 

FERMIN ETA FERMINA

 

Auzitegi omen den

Nazional horretan,

Fermin eta Fermina

adi leotzetan,

urrundu dituztenez

azken urteetan,

desioa dirdirka

dute ninietan.

 

Estuki zeneuzkaten

lotuta bilurrak,

polizien erdian

keinuak zuhurrak,

bat egin zuten zuen

begien agurrak,

gogotsu zeuden ezpain

hezetsu samurrak.

 

Musu xume harekin

izan zen nahikoa,

segundo bat bakarrik

baina magikoa,

unerik ederrena

berebizikoa,

xalo adierazteko

euren artekoa.

 

Kartzelan zitzaizuen

piztu maitasuna,

agerian zegoen

atsegintasuna,

sentitu zenuten zirt

zoriontasuna,

zirriekin aurkitu

larruen tasuna.

 

Haginka etorri zen

sakabanaketa,

gertatuko zen zital

beren banaketa,

ordutik eurentzat da

amets hurbilketa,

bikote batek behar

duen arnasketa.

 

Sailburuak agintzen

ditu mendekuak,

berehala zintuzten

bereizi kaikuak,

gure Euskal Herrian

badira lekuak,

goxo helduta bizi

daitezen eskuak.

 

Orain urritu dira

euren harremanak,

oroimenean daude

atzoko laztanak,

gutunekin dituzte

trukatzen esanak,

telefonoz hitzartzen

gerorako planak.

 

Eguzkiak zelaia

janzten duenean,

dena da zoragarri

lilien soinean,

zuen zain daukazue

askatasunean,

gerezien lurrina

ohe apainean.

 

2011ko otsailaren 7an

 

 

Eguneroko patatari

 

Patata, lursagarra

gure berriketan,

dakusagu otordu

ugarietan,

frijituta dakarte

aldi batzuetan,

nolanahi egosita

gordin gehienetan,

egun horietan

nabil zalantzetan,

beha azpiletan

ehiztari lanetan,

baldar zuritzen dute

zulo honetan.

 

 

Patataren mamia

berriro belztuta,

eseri naiz mahaian

aztoratuta,

sendagileak dauka

bista urrituta,

sukaldeko zikinek

gauzkate sututa,

horrela ohituta

txar elikatuta,

gaude nazkatuta

eta aspertuta,

sukaldaria dago potolotuta.

 

 

Patata asetzeko

duzu gaitasuna,

munduan zor dizugu

adeitasuna,

espetxean joan zaizu

azkar ontasuna,

lurrak eskainitako

oparotasuna,

erantzukizuna

du, mardultasuna

gaitz utzi dizuna

erabat lizuna,

itzul diezazutela bikaintasuna.

 

 

Nekez ahal zaitugu

gogoz ahoratu,

zure izena ezin

dugu goratu,

sukaldean zaituzte

mailaz beheratu,

jantokian irainez

zakar azpiratu,

patata artatu

leunki haztatu,

nahi zaitut sustatu

ganoraz prestatu,

arrautzopil batean urtsu dastatu.

 

2011ko otsailaren 14an

 

 

Joan zizkigun kide gaixoei maitasunez

 

Kartzelak utzi zaitu

zurbil, hebaindua,

larri gaixotu zara

zabiltza hildua,

maite duzu bizitza

herri zapaldua,

uxatu nahi zenuke

gogotik gandua,

onduta ikusteko

aberri mindua.

 

Lurrari eskainita

tinko gaztaroa,

urrun izan zenuen

goxo abaroa,

sarean jausi zinen

kaltetu geroa,

pairatzen ari zara

mendeku eroa,

sentitu nahi zenuke

etxeko beroa

 

 

Kartzelak zurekiko

arreta eskasa,

mina arindu duzu

sarri zure kasa,

gaixoen egoera

makur eta basa,

sendagile batzuen

jarrera jolasa,

osasun arloa da

erabat narrasa.

 

 

Espetxean gaixorik

bikoitza zigorra,

gaua minez igaro

zinez da gogorra,

zure hitz jarioa

dago lar agorra,

justizia zurekin

itsu eta gorra,

esperantzen zelaian

dihardu txingorra.

 

 

Aske utzi zaituzte

hutsak estaltzeko,

herritarren oihuak

zerbait isiltzeko,

aurkitzen zaren arren

herren ibiltzeko,

iritsi zara garaiz

sendia gurtzeko,

presoen lagunei

maitez eskertzeko.

 

Zirimiriak gaitu

busti barra-barra,

zure ilunaldean

ari du negarra,

etorriko da galant

gure ostadarra,

histura bihur dadin

bihar irrifarra,

amnistiarantz zoaz

taupaden iparra.

 

2011ko apirilaren 23an

Ibon Muñoa