Doinua: Haizea dator ifarraldetik!
Berandu, baina azkenean –
Huts minbera bat hedatua zen
gure herrian barrena
Zer dira hogei ta hamabi urte?
Zer bizi baten herena?
Abenduaren hogei ta hamaika,
urtarrilaren lehena…
Urterik urte sartzen joan da
mendekuaren eztena
Dudatzen ere hasiak ginen
ea jinen zen azkena
Baina aurten bai, kolore argiz
altxatu da udazkena
Urteak dira hilabeteak,
egun argi ta gau beltzak
Urteak dira eguneroko
ta noizbehinkako sorpresak
Baina urteak izan daitezke
etengabeko ezetzak
Urteak izan daitezke beti
ukatzen diren ametsak
Hogei ta hamabi ze_izango diren
gutako bakoitzarentzat…
Denborak ere ez dauka eta
pizu berdina denentzat
Beti okertuz zihoalako
egunen biharamuna
Lau haizetara zabaldu zuten
kausaren larritasuna…
Eta herri bat, herri oso bat,
Ipartzat elkartasuna
Pausu bakoitzak lekarkeenaz
sinesdun ta jakituna
Hala izan zen, ororen buru,
ho(ge)i ta hiruko eguna
Estatuaren blokeoari
Zor zitzaion erantzuna
« Ion eta Jakes gurekin, orain! »
pankartaren arabera
Ohitu ginen argazkitako
izenak oihukatzera
Suprefektura, aireportua,
trenbidea blokatzera
Entzun zezaten, baliatuaz
beste edozein aukera
Baina borrokak merezi_izan du,
ta garaipena hauxe da:
Ez nahi bezain goiz, pixkat berandu,
baina badatoz etxera!
Ta orbainaren eramailea
izan bada senidea
Nire zauria zurea bada,
eta zurea nirea
Euskal Herri bat nahi badugu
elkartu eta librea
Herri_indarra da borrokarako
dugun baliabidea
Elkartze hori izan dadila
geroko adibidea
Oraindik bide gelditzen bada,
izan gaitezen bidea!
