Felix Zubia
Felix Zubia

2021-01-14

Lehen eta orain

 

Doinua: Bizia ez da nehoiz egoiten

 

 

Maitasunean, lanean edo

Nahi duzuen alorrean,

Une batzutan azpian gaude,

Besteetan tontorrean.

Zenbait kasutan borondatean,

Askotan derrigorrean,

Milaka kontu izaten dira,

Sarri modu gogorrean,

Ezin asmatu zer sortuko den

Gure bidezidorrean.

 

Denda txiki bat genuen lehen,

Kalean ginen indartsu,

Interneteko salmentek baina,

Pentsa zenbat enbarazu.

Nahiz eta gogor jarraitzen dudan

“Torizu eta ekatzu”,

Autonomoa nintzen aurretik,

Orain autonomo faltsu,

Amazonentzat derrigorrezko

Partitzaile fin naukazu.

 

Ekuadorreko herri batean

Munduratua izaki,

Guztia utziz Europarako

Jauzia nik erabaki.

Aitona Joxe zaintzen nuen nik,

Hiltzean guztia gaizki,

Orain etxetan ez naute hartzen

Birus zahar baten aitzaki,

Nire gorputza salduz bizi naiz,

Ai gure Amak baleki!

 

Esku leuna dudanez berez,

Patriketan arrantzale,

Beti izan naiz jende multzoen

Eta pilaketen zale.

Distantziaren kontu honekin

Guztiak egin dit kale,

Nahiz batzuetan bakar bat ostu,

Nire senaren seinale,

Garai hobeak iritsi arte

Metroan nago eskale.

 

Taberna baten jabea nintzen,

Festazale borrokatu,

Kokainaren bidean sartu

Eta kalean bukatu.

Orain zaborrak bilduz gauean,

Egia zertan ukatu,

Ustekabean mundu honetan

Nire tokia topatu,

Nire moduko zaborrak ezin

zuen hobeto asmatu.

 

Askotan amets egiten dugu

Ume txikien modura,

Gauza handiek eta politek

Sortzen digute lilura.

Ustekabean aldatzen zaigu

Bizitzaren abentura,

Besteak errez epaitu gabe,

Albora utziz tristura

Umore onez hartu dezagun

Parean datorren hura.

 

Lehen eta orain