Ez dakit zergatik, norbaiten prismatikoetatik begiratuta makarra bat naizelako edo hiztun ona baino, berritsua naizelako, baina hemen nauzue. Peru, zuk hitz egin lasai bertsolaritzari buruz esan zidaten, hamar urte ingururekin ezagutu nuen bertsoa, izango dut zerbait kontatzeko pentsatu nuen nire baitan.
Azken aldian, gelditzeko aukera dudanean, batzuetan zer moduz nabilen galdetzen diot nire buruari. Egun batzuetan hamar segundu baino gutxiago behar izaten ditut galdera horri erantzuna emateko, beste batzuetan berriz, pare bat orduko bakarrizketa isila izan nezake nirekiko eta ez diot erantzun aproposik aurkitzen.
Pasa den urteko abuztuak gure aita eraman zuen, berriro ez itzultzeko asmoz gainera. Urte bat joan zaigu jadanik ordutik eta bidezkoa iruditzen zait hilabete honetako nire aletxoa berari eskaintzea, era batera edo bestera bera delako nik gaur aldizkari honetan gogoeta bat idazteko daukadan arduraren errudun nagusia.
Azken urteetan ez dut feeling egokirik bilatzen nire udako oporrekin. Nahiko luzeak dira beste askorenekin alderatuta, luzeak direla ez esatearren, bi hilabete ingurukoak. Urteko beste hainbat hilabetetan egiten dudan lanean eroso sentitzen naizen arren, nik ere nahiago ditut jaiegunak eta oporraldiak, bata bestearen atzetik kateatzen diren aste luze eta nekagarri horiek baino. Aspalditik darabilt buruan ordea, oporrak nahi adina gozatzen ez ditudanaren ideia hori eta badirudi hortik nola atera asmatu orduko, aurtengo udako oporrak ere amaitu egingo zaizkidala.
Oporrei begira - Doinua: Frantses euskaldun bat etorri zait [audio mp3="https://www.bertsolari.eus/wp-content/uploads/2024/06/liburuki3_1445a.mp3"][/audio] [caption id="attachment_58386" align="aligncenter" width="1280"] Arg: Stevebidmead[/caption] Irakaslea izan nahi nuen baita lortu ere tira Gela barruan pasa [...]
