1984eko ekainaren 10ean jokatu zen finala, gaur egun existitzen ez den Gasteizko Florida antzokian. Zutabe hau idazteko hasi naiz orduko testuak eta gauzak irakurtzen eta beste planeta batekoak dirudite, gaur egungo euskalgintza eta bertsolaritza mugimendu super profesionalizatuekin alderatuta (ondo, e!) (beno, tira). Hainbat datu extralurtar:

Uda ez da garai indartsua izaten bertso-eskolentzako. Nik neuk, pena handiz agurtu ditut Donostian edukitzen ditudan ikasleak. Har ezazue atseden behar beste, gero indartsu itzultzeko. Hori omen da oporraldien zentzua. Espero dut irailean hiru gazteak gogoz etorriko zaizkidala, ikasten, hobetzen eta ondo pasatzen jarraitzeko irrikaz. Hala joaten nintzen ni ikasturte hasierako klaseetara.

Ederra da uda. Ederra da uda bertso munduan ere. Udak guztion urte osoko orekan aldaketa handia dakar, batez ere irakasleontzat (beste edonork esan baino lehen esan behar nuen). Bertso munduari dagokionez ere, beste fase bat zabaltzen da.

Enkarguzko bertsoak beti izaten dira konpromiso deserosoak: norbaiten urtemuga ospakizunerako, haur jaioberria zoriontzeko edo ezkontzan kantatzeko. Hala ere, nabarmen okerrenak eskeletakoak dira. Hildakoa gertukoa bada, zerbait pertsonala eta bereziki dotorea prestatu nahi izaten da. Urrutikoa bada berriz, erreferentzia zehatzen faltan pottolokeria tipikoetara jotzen da. “Beti gogoan”, “Gugan biziko da” edo tankerakoetara.