Aho biko aiztoa – Teloia gora. Eszenatokia ilunpean dago. Bi pantaila piztuko dira bat-batean. Pantaila bakoitzean, aho baten lehen planoa ikus daiteke. Gaizki egindako bizarra lerratzen zaio okotzerantz ezkerreko ahoari; ezpain haragitsu parea ditu eskuinekoak. Gaizki egindako bizarra duen ahoa (GEB, hemendik aurrera) hizketan hasi da. GEB. Zer pentsatua eman dit. Antton Lukuri entzun diot,
Basarri eta Uztapide – Testua: Pello Esnal Argazkiak: XDZ, Kutxateka Jolas-izaera galtzen ari da bat-bateko bertsoa. Neurri batean, galera horren historia da bertsolaritzaren historia. Historia hori zirriborratu nahian, bost flash eskaini nituen aldizkari honen aurreko zenbakian, XIX. mendean hasi eta 1935eko eta 1936ko txapelketen arteko bilakaera azalduz. Hurrengo zenbakian, Euskaltzaindiak antolatutako bertsolari-txapelketak aztertuko ditut,
Kartzelakoa – Egin izan ditut kartzelako lanak bertsolari bezala; txapelketan edo sariketa batzuetan parte hartu izan duten bertsolari guztiek bezala; orain, ganbarakoak egingo ditugun bezala. Kartzela gehiagotan ahoskatu dut bertso munduan adiera horretan bere esanahi gordinenean baino. Halaxe da. Iazko abenduan, Zaballako bertso eskolaren gonbidapenari esker, bertsolari lana egin dut lehenengoz kartzelan. Edo ahalegindu,
Suziri hotsa – Testua: Leire Vargas Argazkiak: Olatz Zuazubiskar, Oihan Loiti, Nahia Segade Lau gorputz talde bat dira; kolektibo bat, tarteka. Lau adardun soin bakarra, inoiz: oholtza gainean daudenean, bizpahiru ikusentzule edo gehiagok adi-adi so egiten dietenean, eszena batetik bestera trantsizioa egiteko performatu berri duten larrua erantzi eta egoera berri bat eraikitzeko oholtzan koordinazio
Bertso kode zartatua: Xalbadorren katarsitik Sarasuaren krisira – Testua: Kepa Matxain Demagun bertso ikuskizunak baduela kode espezifiko bat, ez performancearena ez literaturarena, baizik eta ahozko inprobisazio performatuarena –tradizioz kultura popularrari lotua–, eta kode espezifiko horren anbiguotasunak zeharo despistatu izan dituela zenbait historikoki –bertsolariei “poeta kaskar” deitzen zietenak, bertsolaritza tabernazulotik antzokietara eraman behar zela aldarrikatzen
